Agresywny szczeniak w domu – jak sobie poradzić z taką sytuacją?

Psy – podobnie jak ludzie – mogą różnić się charakterem i temperamentem. Niektóre są bardzo żywiołowe, inne z natury spokojne. Wiele zależy od konkretnej rasy, ale i od wychowania psa, otoczenia oraz przeżyć czworonoga. Zdarza się, że początkowo niezwykle słodki piesek, z czasem zaczyna przejawiać niepożądane zachowania. Szczeniak gryzie i warczy, czym wzbudza strach wśród domowników. Jak należy z nim postępować?

Agresywny szczeniak, jak donoszą opiekunowie czworonogów, wcale nie należy do rzadkości. Początkowo niemal każdy mały psiak wygląda jak urocza, puchata kulka. Jednak kiedy zaczyna dorastać, zmieniać może się również jego zachowanie. Agresja u szczeniaka nie jest czymś naturalnym, ale może ujawnić się, a nawet utrwalić poprzez nieodpowiednie postępowanie z pupilem.

Co zrobić, żeby pies nie był agresywny?

Przede wszystkim trzeba zdać sobie sprawę z tego, że każdy pies może być trochę inny – spokojny, żywiołowy, hałaśliwy, czy lękliwy. Każdy też (zarówno rasowy, jak i mieszaniec) może być grzeczny albo agresywny. Należy przy tym pamiętać, że niektóre rasy mogą predestynować czworonogi do wykazywania konkretnego zachowania. Dobrym przykładem jest tutaj amstaff – rasa z natury bardzo inteligentna, wierna i przywiązana do swojego opiekuna. Jej historia jest jednak naznaczona agresją, dlatego wiele osób postrzega ją przez pryzmat opowiadań o tym, jak bardzo niebezpieczne potrafią być te czworonogi. Tymczasem agresywny dorosły pies to raczej wynik tego, że szczeniak amstaffa mógł być w przeszłości nieodpowiednio traktowany. Dlatego wiedząc, że niektóre psy mogą wykazywać określone cechy lub wymagać w procesie wychowania więcej uwagi ze strony opiekuna, dobrze jest przy wyborze szczeniaka dowiedzieć się więcej na temat potrzeb i charakteru określonej rasy.

Agresywny szczeniak - jak sobie z nim poradzić?

Agresywne zachowanie szczeniaka, który ciągnie za nogawkę albo gryzie domowników po rękach jest zazwyczaj konsekwencją wielu różnych czynników jak np.: skłonności do agresji u rodziców malucha, braku odpowiedniej opieki w hodowli, a także błędów wychowawczych opiekunów.. Malutki piesek przyniesiony do domu jest tak uroczy, że pozwala mu się naprawdę na wiele. Nierzadkie są zabawy polegające na tym, że sami dajemy mu nasze dłonie do gryzienia. Kiedy jednak zaczyna dorastać, ugryzienia stają się bardziej bolesne. Ale skąd dorastający psiak ma wiedzieć, że teraz mu już tego nie wolno? Przecież pozwoliliśmy mu na to w przeszłości. Dlatego tak istotna w wychowaniu psa jest konsekwencja i ustalenie jasnych reguł, które powinny być respektowane już od samego początku. Zamiast tolerować gryzienie rąk albo kapci, lepiej dostarczyć szczeniakowi zabawki dla psa. Doskonale sprawdzają się tutaj gryzaki, np. GiGwi Push to Mute Dinoball Apatosaurus lub Hartz Dura Play Zoo Balloons.

Gryzienie leży w naturze psa i stanowi jego naturalną potrzebę. Naszą rolą jest wskazanie mu, co wolno gryźć, a czego nie. Róbmy to nie poprzez karanie zwierzaka, ale nagradzanie jego dobrych zachowań. Można też zapisać szczeniaka do psiego przedszkola, czyli na szkolenie przeznaczone dla młodych psów. Wbrew pozorom bardzo wielu rzeczy nauczy się tam nie tylko agresywny szczeniak, ale również jego opiekun. Nawiązują się między nimi poprawne relacje i wprowadzony zostaje odpowiedni sposób postępowania z pupilem.

Jak oduczyć psa warczenia na domowników?

Na zachowanie psa może wpływać jego charakter i cechy wynikające z rasy, ale także inne czynniki. Jeśli dorosły pies lub starszy szczeniak gryzie i warczy na dzieci, to często jest to wskazówka, że nie przeprowadzono odpowiedniej socjalizacji, gdy był młody. Takie zaniedbanie może prowadzić do tego, że pies najzwyczajniej w świecie boi się dzieci i wysyła w ich kierunku sygnały ostrzegawcze, jak właśnie warczenie. W tym przypadku bardzo ważna jest praca z psem i dzieckiem, zawsze w obecności dorosłych, być może nawet pod okiem behawiorysty. Agresja u szczeniaka może być też wynikiem negatywnych przeżyć, np. tego, że w przeszłości był zamykany, głodzony lub bity. Kolejny przykład to zazdrość. Pies, który bardzo kocha swojego opiekuna, może być zazdrosny o zbliżające się do niego dziecko lub inną osobę. Nad wieloma z tych zachowań można pracować. Osiągnięcie celu wymaga jednak nakładu pracy, konsekwencji i cierpliwości.

Jak uspokoić szczekającego szczeniaka?

Szczekanie psa może być dla opiekunów bardzo uciążliwe. Zwłaszcza jeśli pies szczeka nieustannie. Przy pracy z psem należy pamiętać, że niektóre rasy z natury są bardziej hałaśliwe od innych. Szczekanie jest dla psa sposobem komunikacji. Nie możemy go więc całkowicie wyeliminować i nawet nie wolno nam takich prób podejmować. Istnieją jednak sposoby, by je ograniczyć.

Intensywne szczekanie może mieć różne podłoża i znaczenie. Tak zachowuje się na przykład pies stróżujący, agresywny york, który może wymagać treningu, ale również pies domagający się uwagi ze strony opiekuna. Pies może szczekać z nudów, braku ruchu albo chcąc zwrócić na siebie uwagę. Może też wymuszać na domownikach dawanie smaczków podczas rodzinnego posiłku. Aby tego uniknąć, warto już od samego początku wprowadzić rytm dnia, do którego szczeniak się przyzwyczai. Karmienie o stałych porach zawsze przy misce, a nie przy stole, a także karma dla psa, która w pełni zaspokaja potrzeby żywieniowe czworonoga i jest dostosowana do jego wieku – wszystko to pozwoli uniknąć głośnego domagania się smaczków przez czworonoga. Ważne jest zaspokajanie potrzeb kontaktu z domownikami poprzez wspólną zabawę oraz ruch na świeżym powietrzu. Długie spacery leżą w naturze niektórych ras, inne tego nie lubią. Dlatego, jeśli nie mamy na nie czasu, wybierzmy rasę, której wystarczy mniejsza dawka ruchu. Zaspokojenie potrzeb czworonoga i wprowadzenie w jego życiu rutyny (stałe pory spacerów, zabaw oraz karmienia) dają psu poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że staje się spokojniejszy i grzeczniejszy.

Głośne szczekanie psa, czy agresja u szczeniaka mogą być konsekwencją nieodpowiedniego postępowania opiekunów. Takie zachowania wymagają pracy i treningu. Zdarza się też, że niektóre zachowania wynikają z głęboko zakorzenionych lęków u czworonoga. Wtedy konieczna może być pomoc behawiorysty.